Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2016

Ο έρωτας που χάθηκε...

Έχω μέσα μου θυμό μετά από 5 μήνες
δεν έχει φύγει το σκατό και ας άλλαξα κουζίνες
βγάζω κραυγή, μετά σιωπή, μα δεν αλλάζει κάτι 
όλα μου μοιάζουν δύσκολα, δύσκολο το κρεβάτι.
Βέβαια δεν είναι σαν αρχή που ήταν όλα μαύρα
έχω βελτιωθεί πολύ, έφαγα σαλιγκάρια....
δεν το ήθελα όλο αυτό, δεν ξέρω πως συνέβη
πως έγινε κ' η αγάπη μας μάτωσε το Δεκέμβρη...
Είχα πιστέψει εγώ πολύ στα λόγια τα μεγάλα
μα τα έργα της με κούρασαν, αγάπη με την στάλα...
και για την κούραση μου αυτή, με βρήκε τιμωρία...
μέσα της λέει ρίζωσε μεγάλη αμφιβολία...
και η λύση της στο δράμα μας ήταν να με χωρίσει,
και από την αρχή της, την ζωή, λέει πως πάει να χτίσει...
Μια ζωή χωρίς εμέ, μάλλον με κάποιον άλλο,
και εγώ αγγούρι έφαγα που ήταν πολύ μεγάλο...
Δεν έχω όμως επιλογή, πρέπει να βάλω τέλος,
στου έρωτα να αφεθώ κάποιο καινούριο βέλος...
Ελπίζω πως κάπου εκεί θα είναι κάποια άλλη
με όρεξη για νέα αρχή και με καρδιά μεγάλη
με τρέλα να με υποδεχτεί και να με σαγηνέψει
την αγριεμένη μου ψυχή να μου την ημερέψει.
Για αυτή εγώ θα προσδοκώ και θα βρω το κουράγιο,
να κοιμηθώ σαν πούπουλο απόψε μα τον άγιο....